SOBRE A RECOLLIDA DE ALIMENTOS DO CONCELLO DE PONTEAREAS

Estamos en datas previas á celebración da festividade relixiosa do Nadal. A última moda nos concellos é a de competir en alumeado coma se non houbera mañá. Todo xustificado pola suposta retribución económica que isto pode supoñer para os concellos. “Co estupendo alumeado que teremos este ano neste concello “x” atraeremos visitantes doutros concellos para que fagan gasto no noso.” Entendo que a costa de facer menos gasto nos seus respectivos, porque as luces non multiplican os cartos nin a produción de bens. Pero isto xa son cousas do protestón de quenda que está en contra da competividade. Xa se sabe que se levamos decenas de miles de anos evolucionando matándonos uns aos outros, non imos agora a botar abaixo esa tradición.

A maiores das luces esta é tamén unha época de poñerse en plan solidario e facer xestos caritativos cos “pobres” que, aínda que pasen penurias todo o ano, polo menos que teñan un cachiño de turrón para celebrar a festa da cristiandade.

A ese respecto o concello de Ponteareas tivo a brillante idea de poñer ao voluntariado a pedir alimentos nos supermercados para abastecer o Centro de Reparto de Alimentos. Isto estaría moi ben se estivéramos a falar dunha ONG sen outros recursos para axudar ás persoas con problemas económicos, que apelar á solidariedade dos seus conveciños e conveciñas. Pero dáse o caso de que esta recollida de alimentos non a fai ningunha ONG, senón unha administración pública, a máis achegada á veciñanza que se di, que conta cun orzamento anual de case 17 millóns de euros.

Evidentemente, se o concello adica ao voluntariado a pedir alimentos para as persoas desfavorecidas do seu entorno, está recoñecendo que o Centro de Reparto de Alimentos do Concello non está o suficientemente dotado, nin no Nadal nin o resto do ano, para abastecer ás persoas con poucos recursos. Unha cuestión orzamentaria. Ou sexa que hai cartos para festas, luces, corpus e publicidade e propaganda (60.000 euros se gastaron nisto ultimo no 2018), pero non hai para atender á veciñanza en situación precaria.

Ante esta carencia do Centro de Reparto de Alimentos, en lugar de aumentar a partida orzamentaria para que isto non suceda, aos gobernantes municipais do “agora ven o mellor”, non se lles ocorre outra cousa que poñer a pedir ao voluntariado. Fago unha proposta, para o ano que ven que doten de máis recursos económicos ao Centro de Reparto de Alimentos e que manden ao voluntariado a pedir para a festa do Corpus, por exemplo, se non lles chegan os recursos.

Pero claro, resulta que como manobra de propaganda queda moi resultón iso de organizar unha recollida de alimentos dende o Concello. Moito máis que aumentar a partida orzamentaria para dotar adecuadamente o Centro de Reparto de Alimentos. Un exercicio de cinismo impecable. A verdade é que da clase traballadora aproveitase todo. Ata a miseria.

Lino Costas

Advertisement

O PORQUÉ DA OPOSICIÓN DE ESQUERDA UNIDA Á CIRCUNVALACIÓN DEFENDIDA POLO RESTO DA CORPORACIÓN

O SEU TRAZADO PARTE DESDE O ACCESO Á A52 EN MOREIRA ATA A N120 A ALTURA DO IES DO BARRAL

Opoñémonos á mesma por tres razóns principais :

1. É unha infraestrutura que non liquida os problemas actuais de tráfico.

   A circunvalación non desviará de maneira significante o tráfico da N120. Desde Cans ao Barral, pola N120 hai 9’5 km, contra os 12’2 km pola autovía, contando coa circunvalación. Quitando nas horas puntas nas que o tráfico se dividiría entre os dous accesos, continuarase accedendo maioritariamente pola nacional.

   Polo tanto, para liquidar os terribles problemas de seguridade viaria na N120, a circunvalación non supón ningunha solución. Para mellorar a seguridade nesta vía é preciso dotala de pasos de peóns e beirarrúas, ademais de baixar o límite de velocidade.

   Se con esta redución de velocidade -que só aumenta en un minuto a duración do traxecto- se conseguira que o tráfico que atravesa Ponteareas cara as parroquias do Este e cara a Mondariz pasase pola circunvalación, esta redución non sería significativa. Para darse conta só hai que comparar a intensidade do trafico na N120 a ambos lados do núcleo.

   Por outra banda, quen acceda desde Moreira, continuará utilizando a estrada de Angoares para chegar directamente ao centro. E o que é peor, o tráfico pesado cara as zonas industriais continuará pasando pola rúa Castelao. Se se obrígase a utilizar a circunvalación a este tipo de tráfico estaríamos trasladando o problema a N120 ao seu paso polo núcleo.

2. Supón unha agresión medio ambiental dun alto impacto sobre o río Uma.

   Xa vimos que os usos da circunvalación proposta son escasos. Pero o que o proxecto proposto conta cunha certeza: o medio natural do municipio será afectado.

   Terá un impacto definitivo sobre o Río Uma e a súa Ribeira. Oitocentos metros da circunvalación ocupan a contorna do río Uma, que o atravesa en dous puntos, un espazo catalogado como de interese comunitario da Rede Natura 2000. A circunvalación destruirá un rico ecosistema da contorna de Ponteareas. Ademais, transcorre a escasos metros da ponte medieval do Cabalón en Angoares.

3. Trátase dun malgasto económico.

   Trátase dunha infraestrutura extremadamente cara se valoramos o seu potencial uso e o impacto no medio ambiente que pode xerar. Sen contar cos sobrecustos que afectan a este tipo de infraestruturas, xa están a solicitar 21 millóns de euros.

   A crise no estado español tivo uns precedentes de malgasto de cartos da banca privada en promoción inmobiliaria, que foi acompañado dun desembolso público en infraestruturas inútiles. Debemos aprender da experiencia dos anos previos á crise e non caer nos mesmos erros. O estado regalou 60.000 millóns de euros aos bancos, e regala obras ás empresas construtoras, mentres recorta en sanidade, educación ou transporte público.

A alternativa de Esquerda Unida é máis efectiva á hora de mellorar a mobilidade e a seguridade viaria no casco urbano e nas parroquias de Xinzo, Areas, Arnoso e Angoares.

Respecto á N120, para mellorar a súa seguridade e as condicións de vida da veciñanza, hai que darlle un tratamento de travesía urbana. Dotando a ambos lados da estrada de beirarrúas amplas, con arborado, bancos e boa iluminación; ademais de pasos de peón cada 300m como máximo, rotondas nos cruzamentos principais para reducir o risco de choque entre vehículos, ademais de forzar a necesaria redución da velocidade. Cabe destacar que limitando todo o tramo Areas-Arnoso-Xinzo a 50 km/h só se aumenta 1 minuto o tempo para recorrelo. Ademais, un carril bici fomentará o uso da bicicleta para todo tipo de desprazamentos, xa que o terreo é propicio.

Por outra banda, propomos solucionar o acceso desde Moreira desdobrando a PO403 ao seu paso por Angoares. Esta opción permite:

• Eliminar o tráfico na estrada principal de Angoares, o que permitirá deseñar este tramo para o seu uso comunitario.

• Unir a A52 coa N120 (o novo enlace coa autovía chegará ata o CEIP Bouza Brey, onde se conectará coa PO403, e desde aí unha nova vía pasará pola rotonda das Pombas, cruzará a estrada de Guillade detrás do IES Pedra da Auga e se conectará á N120 xunto a actual gasolineira) .

• Obter unha circunvalación máis próxima ao núcleo, polo que se preserva o espazo natural, de alto valor ecolóxico e paisaxístico.

• Resolver o remate e cosido polo SE da trama urbana.

• Executar a primeira fase do enlace para o polígono industrial da Lomba, enlace que eliminará o tránsito de vehículos pesados que pasan actualmente pola rúa Castelao e, ademáis, mellorará o acceso para as parroquias de Ribadetea e Padróns.

Deste xeito, obtemos unha circunvalación completa en torno ao casco urbano, o que resolverá o tráfico perimetral permitindo eliminalo do centro. Actualmente, case cada desprazamento en vehículo depende de introducirse no centro para coller outra dirección.

Esta alternativa permitirá diminuír e ordenar o tráfico do centro e devolver o espazo urbano para o uso comunitario. O actual deseño das rúas de Ponteareas fai que unha grande cantidade da superficie pública estea reservada para o vehículo privado, ben como vía de circulación, ben como espazo de estacionamento. A nosa proposta pretende disuadir o tráfico dentro do casco urbano, proxectando aparcadoiros nas marxes desa circunvalación en torno ao centro. Limitando así o tráfico dentro da vila a residentes, carga e descarga, persoas de mobilidade reducida, transporte escolar, etc. Queremos para Ponteareas o que outras vilas no resto do país xa teñen: un espazo onde poder convivir máis e mellor entre veciños e veciñas.

Con todo, o fundamental na cuestión da mobilidade é reducir o tráfico. Para diminuír o número de persoas obrigadas a coller o seu transporte privado, temos que mellorar profundamente o transporte público.

Coa apertura de novas vías non se reduce o tráfico, foméntase. Esta comprobado que cantas máis facilidades se poñan para o transporte en vehículo particular, máis se utilizará. E canto máis se utilice, as vías van quedando de novo desactualizadas ante o novo fluxo de tráfico. É por iso que as actuais aproximacións das políticas públicas son reducir o número de coches e non aumentar a capacidade das vías.

Para reducir o tráfico é imprescindible fomentar o transporte público, que conecte as parroquias có núcleo urbano e o concello coa área metropolitana.

Propomos intensificar as accións para que Ponteareas estea incluída na área metropolitana de Vigo, en concreto na súa rede de transporte. Gozando así das subvencións ao transporte de autobuses que conecten focos de acceso prioritario.

Esiximos un estudo da implantación dun sistema ferroviario de proximidade. Galicia é unha das poucas comunidades que non conta cunha rede ferroviaria de proximidade metropolitana. Esta é unha inversión en infraestruturas moi potente. Pero son proxectos dun custe inferior ao que vai supor os centos de km de AVE que se construíron e se están a construír. Pensemos en cantas veces nos desprazamos a Madrid -o prezo medio dun Sevilla-Madrid son 60€, dun Barcelona-Madrid son 90€- ou cantas veces nos desprazamos a Vigo. Seguramente, a inversión que máis melloraría a nosa calidade de vida sexa a aposta polo tren de proximidade.

Para solucionar a conexión entre as parroquias e o centro urbano cabe implementar as seguintes medidas:

• Implementar un sistema de transporte baixo demanda nas parroquias. Sistema xa aplicando noutros territorios de España. É útil para desprazamentos que saibamos que imos realizar con antelación e de xeito periódico. Mediante chamada telefónica, as usuarias indican o traxecto e momento en que precisará deste servizo de transporte para así deseñar os percorridos e os horarios definitivos que se efectuarán co parque de taxis municipal.

• Implementar un sistema de aplicación móbil de compartición de Taxi. Como mellora do sistema previamente proposto e que o faga máis versátil para atender a desprazamentos menos planificados.

• Construción dunha rede de carrís-bici. A bicicleta pode ser unha alternativa real ao coche nunha grande cantidade de parroquias. Para iso precísanse das infraestruturas necesarias para garantir a seguridade na estrada, así como lugares de estacionamentos seguros na vila.

Esquerda Unida propon que, como mínimo nunha primeira fase, se constrúa esta infraestrutura na N120 desde Vilasobros ata Xinzo, na PO403 (estrada de Salvaterra) desde Moreira ata o centro urbano, e na PO254 (estrada de Mondariz) desde Pías ata o centro urbano.

Co fomento do transporte público e do uso da bicicleta, ademais de aumentar a seguridade viaria protexemos o medio ambiente e reducimos a dependencia ao transporte privado. A mobilidade sustentada no vehículo particular dificulta a igualdade de oportunidades, condicionada ao nivel económico e ao lugar de residencia: carecer de coche no rural dificulta o acceso aos servizos e ao emprego, o transporte público é fundamental para o desenvolvemento do rural.

Queremos priorizar as inversións no transporte público. Este beneficiará á maioría da poboación, mellorando a nosa calidade de vida, permitindo unha política de mobilidade máis saudable e que reducirá o noso impacto no medio ambiente.

OPINIÓN: SOBRE A POLÉMICA DA “PRODUTIVIDADE”.

Estes días está a xerar polémica na opinión pública o feito de que o Pleno de Ponteareas aprobara un regulamento para o pago da produtividade entre o persoal municipal. A cuestión foi presentada en diversos medios de comunicación, incluíndo cadeas de televisión de ámbito estatal, coma un “premio” por ir ao traballo. O primeiro en facer esta valoración ruín do mencionado regulamento, foi precisamente o PP de Ponteareas, partido que estando no goberno non tivo ningún problema en manter no cadro de persoal a figura do pago de “produtividade” para certos funcionarios como retribución mensual, feito que incumpre a normativa, pois as únicas retribucións fixas que poden constar son as de salario base, complemento de destino e complemento específico, este último non obrigatorio. No Concello de Ponteareas, ao contrario da maior parte dos demais concellos, é moi pouco o persoal funcionario que percibe retribucións en concepto de complemento específico, de xeito que as retribucións do funcionariado deste concello están bastante por debaixo dos demais concellos do estado de similar tamaño. Outro tanto sucede co persoal laboral. Sirva como exemplo o feito de que houbo que modificar as retribucións dalgúns postos para que estes salarios chegaran ao Salario Mínimo Interprofesional, que para o ano 2017 quedou establecido en 701,70 € mensuais.

Vaia por diante que eu, coma representante de EU-son no pleno, abstívenme no mesmo sobre esta cuestión non por considerala inadecuada, senón porque a forma de facelo foi bastante chapuceira, tema que abordarei despois.

En primeiro lugar hai que facer constar que este plus de produtividade aínda non ten partida orzamentaria, cuestión que haberá que aprobar con posterioridade pero que en todo caso non poderá ser moi alto dadas as limitacións que en canto a incremento da masa salarial establece o estado nas diferentes leis orzamentarias anuais, que para o ano 2017 está no 1%.

Certamente o establecido neste regulamento, sobre que terá dereito ao cobro do 70% deste plus quen realice coma mínimo o 90% da súa xornada, pode dar lugar a pensar que se “premia” polo simple feito de ir ao traballo e incluso podería dicirse que esta proposta da xunta de goberno de Ponteareas fai un fraco favor ao persoal municipal afondando na lenda negra de que os traballadores e traballadoras municipais nin sequera asisten ao traballo. O regulamento está exposto precisamente coma unha forma de reducir o absentismo laboral. Pero tamén é un feito que o que se establece neste regulamento é un dobre castigo por non cumprir coa xornada laboral xa que quen incorre neste feito non soamente perderá as retribucións que lles corresponda pola inasistencia, senón que perderá tamén o que lle puidera corresponder en concepto de produtividade. A isto habería que engadirlle, por suposto, as posibles sancións disciplinarias dependendo da gravidade do caso. Estamos falando entón dunha medida máis para combater o absentismo laboral. Chegados a este punto, tamén é obrigatorio indicar que, se ben pode darse o caso dalgúns traballadores ou traballadoras municipais que non sexan precisamente dilixentes na realización das súas tarefas, é certo que non é unha situación xeneralizada. O que é máis, eu persoalmente son testemuña de que algúns traballadores municipais prolongan a súa xornada máis alá do obrigatorio por pura responsabilidade co seu traballo e para que saian adiante as cousas nun concello coma este, que adoece dunha gran falta de organización. Cuestión esta última cuxa responsabilidade non pode atribuírse ao persoal municipal, senón aos responsables políticos.

Pero se hai unha cuestión que mostra á perfección o absurdo da polémica xerada arredor do plus de produtividade é o seguinte: se o que se aprobara no pleno fora unha suba salarial en xeral para todos os traballadores e traballadoras municipais e sen ningún tipo de condicionamento, poñamos do 1%, suba que repercutiría tanto nos que cumpren puntualmente coa súa xornada coma nos que non, esta polémica non existiría. Calquera entendería que é unha suba salarial lóxica, sobre todo tendo en conta os moi baixos salarios do persoal municipal do concello de Ponteareas.

En realidade, a causa desta polémica é ideolóxica. É ben sabido que hai unha campaña orquestrada dende os poderes económicos e obedientemente seguida polos medios de comunicación (por moito que algúns deles se mostren como “de esquerda”) e por partidos coma o PP ou coma o PSOE, claramente neoliberais, para atacar ao sector público no seu conxunto. E esta campaña ten por obxectivo, por suposto, meter as mans no que queda do sector público para sacar beneficio del.

Pero o máis triste deste tema non é o feito de que os poderes fácticos aproveiten calquera oportunidade para atacar ás traballadoras e traballadores públicos, despois de todo deles non se espera outra cousa. O triste é que atope tantos oídos atentos entre a clase traballadora. Que boa parte da clase traballadora estea disposta a prestar atención a estas manobras e indignarse polo que consideran privilexios de outros traballadores. Traballadores contra traballadores. E o capital rindo.

O que motivou a miña abstención na aprobación do regulamento de produtividade foron, coma dicía, a forma chapuceira de facelo. A intención manifesta do mesmo é a de normalizar unha situación irregular coma é a de contemplar no cadro de persoal o complemento de produtividade coma unha cantidade fixa e mensual. Así se entende cando na proposta levada ao pleno se di que: “… dende o ano 2010, no Concello de Ponteareas dáselle a este complemento, de natureza variable, un tratamento que en modo algún observa a normativa aplicable, de tal xeito que estase a asignar a cada posto de traballo, dentro da categoría de funcionarios, unha cantidade fixa en concepto de produtividade que se abona de forma fixa nas 12 mensualidades. Este criterio non respecta de ningún xeito o ordenamento xurídico vixente, polo que temos a necesidade de axustalo á normativa que o regula.”

Como non pode ser menos, eu estou de acordo co aquí exposto. O que si lles expuxen no seu momento, tendo en conta o reducido dos salarios do concello e que na súa proposta contémplase retribuír esta produtividade semestralmente, que era o que ía a suceder a partires de agora coa cantidade que están actualmente percibindo algúns funcionarios en concepto mensual de “produtividade”. Ademais, por outra parte, que de afectar este regulamento ao actual “complemento de produtividade”, isto podería dar lugar a reclamacións xudiciais por parte dos traballadores e traballadoras que moi posiblemente gañarían.

Ante esta cuestión, e despois de darlle varias voltas, tentaron solucionar iso co punto terceiro da proposta que di textualmente: “Este regulamento non afectará a retribución que en concepto de “produtividade ven percibindo o persoal do Concello ata a data de aprobación do presente regulamento, manténdose a percepción da mesma nas mesmas condicións, tal e como se recolle no orzamento do ano 2016, prorrogado para o presente ano 2017”.

Ou sexa, que ao final, a Xunta de Goberno trouxo ao pleno unha proposta para regularizar o complemento de produtividade, pero dicindo ao mesmo tempo que ese regulamento non afectará ao complemento de produtividade. Parece ser que este goberno é marxista, pero de Groucho Marx. Por certo, mirando a quen lle deron unha medalla de ouro este ano, tamén é castrista, pero de José Castro.

Realmente a intención desta proposta era outra aínda que non a manifestaban na mesma: a de retribuír cun complemento de produtividade a todo o persoal do concello segundo o regulamento proposto. Sobre esta cuestión podo estar de acordo, pero non sobre a suposta necesidade de facelo neste momento. Actualmente no concello estase ultimando a da Relación de Postos de Traballo. Unha RPT é basicamente un documento técnico onde se establecen as funcións de cada posto, os requisitos para ocupar os mesmos, a sua xerarquía e no que se determinan tamén, no caso do persoal funcionario, os complementos de destino e específico. Esta RPT, que se supón que será presentada en breve, podería utilizarse para que o que agora mesmo se está pagando irregularmente a algúns postos coma “produtividade”, fora absorbido polo concepto de “Complemento Específico”. Deste xeito non se entraría na contradición exposta anteriormente e a partires de aí xa se podería aplicar o regulamento con total normalidade. O que vai a suceder a partires de agora é que algúns traballadores e traballadoras percibirán por un lado un “complemento de produtividade” mensual que é irregular, por non dicir ilegal, e por outro o complemento de produtividade regulado. As presas e a improvisación é o que teñen.

Lino Costas, Concelleiro de EU-son en Ponteareas

OPINIÓN: DE GOBERNOS DE ESQUERDA E AS SÚAS PRIORIDADES

SON BNG, PsdeG-PSOE E ARDT UN GOBERNO DA ESQUERDA?

No pasado Pleno Municipal do 26 de maio, aprobouse a proposta da alcaldía de concesión a algúns alfombreiros e alfombreiras das medallas do corpus 2016 segundo proposta das rúas alfombrantes.

Neste pleno deixei claro que, ao contrario do que dicía días atrás un exalcalde do Concello (tamén exfalanxista segundo as malas linguas), en Esquerda Unida non pretendemos acabar coa festa do corpus. Esta festa ten un gran arraigo no noso concello. Ata tal punto de que a pesares de ser unha festa relixiosa, participan nela por igual crentes e non crentes. De feito, a día de hoxe existe un movemento entre a xuventude que tenta participar na confección de alfombras florais pero desvinculándose do seu contido relixioso.

Pode transformarse unha festa relixiosa noutra laica? O certo é que probablemente a propia festa do corpus teña a súa orixe en tradicións precristiáns, pero iso é outro tema.

Dada a magnitude e arraigo desta festa, está ben que o concello colabore cos veciños e veciñas na súa celebración. Pero ata certo punto. Non esquezamos que se trata dunha celebración relixiosa e como institución deberíamos estar sempre atentos á necesaria separación do estado e a igrexa. Unha cousa é colaborar coa veciñanza e outra inmiscirse como institución nunha celebración relixiosa. E non me refiro soamente a que os cargos públicos non participen na procesión. Acaso é lóxico que coma concelleiro, eu reciba un convite por parte do concello para participar nos actos do corpus, incluída misa de once? Pois así foi. De aí a pertinencia da moción que rexistramos para a aconfesionalidade do concello. Moción por certo, que xa foi adiada dous plenos. O alcalde tampouco tivo a ben traela ao pleno onde se tratou a cuestión das medallas.

Tampouco estamos en contra de que, a proposta dos colectivos alfombrantes, se lles faga un recoñecemento ao traballo dalgúns dos seus membros. Pero, de verdade é necesario que este recoñecemento sexa mediante a imposición de medallas? Non é suficiente un diploma, unha mención oral ou escrita? De verdade é necesario que este recoñecemento se faga mediante un obxecto de ostentación, de luxo?

Aínda non sei canto gastou o concello este ano en medallas. Aínda non puiden miralo, pero cando preguntei, o alcalde dixo que non o lembraba. O que si é certo é que no 2015 gastáronse 2.420€ en medallas para as alfombreiras e alfombreiros e 2.516€ en medallas corporativas, é dicir, en medallas para repartir entre os concelleiros e concelleiras. Por suposto, xa deixei claro que se tiñan unha reservada para min, xa podían gardala. Ou devolvela.

Ou sexa, que no 2015 gastáronse 4.936€ en medallas. Pode que para o resto do goberno non supoña un gasto moi grande dentro do orzamento que manexa un concello, pero para moitas persoas de clase traballadora pode supor cinco meses de salario. Cinco meses de salario en obxectos de ostentación. Tamén está o seu carácter simbólico: é moi significativo que nun concello onde se amortizan postos de traballo para cumprir coas obrigas de estabilidade orzamentaria, que nun concello onde centos de persoas atravesan situación económicas desastrosas, situacións que o concello non soluciona, nos gastemos 5.000€ de cartos públicos en obxectos de luxo e ostentación como son unhas medallas (ou en grandes orquestras, por certo, que agora ao derradeiro ex alcalde do PP moléstalle que o novo goberno faga o mesmo que facían eles).

Lembremos que a Ordenanza de Emerxencia Social soamente garante unha axuda anual máxima por unidade familiar de 1.350€, que as persoas sen recursos non reciben nin por asomo toda a atención que necesitan ou mesmo que algunhas destas persoas renuncian a acudir aos servizos sociais do concello por sentirse maltratadas polos mesmos. Isto está a acontecer hoxe no noso concello, o que converte ao meu entender, o gasto en medallas nun acto vergoñoso, obsceno.

Estou convencido por outra parte, de que ao que lle dan valor as persoas alfombreiras, sobretodo as de maior fervor relixiososo, é ao feito de que se recoñeza o seu traballo e non ao obxecto físico, polo que dubido de que se molestaran porque este recoñecemento se fixera de outra forma.

No pleno, Solla manifestou que tamén era un gasto superfluo o custe da celebración dun pleno extraordinario coma no que estabamos. O alcalde propuxo entón que, se estábamos todos e todas de acordo, non recibíramos a asignación por asistencia a este pleno. Eu, por suposto manifestei a miña conformidade, pero nin o PP nin ACiP abriron a boca.

Por outra banda, o venres 27 e o sábado 28, celebrouse en Ponteareas un mal chamado “Cumio de Expertos en Medio Ambiente e Saúde”. Digo mal chamado, porque entre os relatores atopábanse representantes de empresas tan pouco sospeitosas de preocuparse polo medio ambiente coma Gas Natural Fenosa, Iberdrola, Viaqua ou Sogama. Todas elas expertas en facer caixa espoliando o medio.

O propio venres pola tarde entregáronlle o título de fillo predilecto ao doutor Francisco Peña, organizador do evento con tales “ilustres persoas”. Na web do concello di que “coa presenza de toda a corporación municipal”, o que é falso, eu non estaba. Finalmente un numeroso grupo de participantes no cumio asistiron a unha “Cea-encontro de Confraternidade dos Pobos de Mundo” no Gran Hotel Balneario de Mondariz. Todo moi simbólico tamén.

Lino Costas, coordinador de EU Ponteareas

OPINIÓN: ELECCIÓNS EN VENEZUELA: TRIUNFOU A BURGUESÍA MULTINACIONAL

Marcha do 1 de maio na avenida Libertador da cidade de Caracas. Foto: psuv.org.ve

No derradeiro informe do Índice de Desenvolvemento Humano (IDH) elaborado polo Programa de las Naciones Unidas para el Desarrollo (PNUD), o de 2013, Venezuela ocupa o rango 67º dun total de 187 países. Está por riba de Turquía (69º), México (71º), Brasil (79º) ou Marrocos (129º). O índice IDH baséase en tres parámetros: saúde, educación e PIB per cápita. Dado o peso deste último parámetro ocorre que ocupan lugares altos países como a petromonarquía criminal de Arabia Saudita (34º).

Hai outros indicadores nos que o chavismo demostrouse eficiente. Por exemplo na redución da pobreza que pasou dun 49% dos fogares a un 27,4% entre 1999 é 2011. No mesmo período reduciuse a extrema pobreza dun 21% ó 7,3% dos fogares. Reduciuse a taxa de parados dun 10,6% a un 5,5%. (Datos INE). O PIB per cápita pasou de 3.863 á 5.409 euros (datosmacro).

Houbo avances revolucionarios na construción de vivenda de promoción pública.

A empresa estatal PVDA xestiona a totalidade da inmensa produción de petróleo venezolano.

O pobo venezolano percibiu que co chavismo por primeira vez os recursos do petróleo ían destinados ao desenvolvemento da saúde, a educación, á vivenda e benestar das persoas fronte ás políticas de entrega destes recursos ao capital privado.

Por este motivo o estado venezolano sufriu varios atentados auspiciados polo poder financeiro multinacional: golpe de estado en abril de 2.002 apoiado por Aznar, golpe petroleiro en decembro de 2.002 con bloqueo e sabotaxe de PVSA. En 2012 iníciase o que o goberno bolivariano denominou “guerra económica contra o pobo”, baseado na ausencia provocada intencionadamente de produtos básicos de consumo no mercado.

O caso é que durante os derradeiros anos (2012-2015) Venezuela experimentou unha crise económica que derivou na pauperización das condicións materiais da maioría da poboación, especialmente os sectores máis débiles. Trátase dun retroceso drástico na calidade de vida do pobo respecto do período 2004-2012.

A isto compre engadir as guarimbas fascistas consistentes en cortes de tráfico, asalto a edificios públicos con resultado dalgúns policías e manifestantes mortos.

Como resultado desta longa campaña electoral da burguesía, apoiada polos grandes medios de comunicación mercenarios españois e por personaxes sinistros como Felipe González, Uribe ou Aznar, o movemento bolivariano resultou derrotado nestas eleccións parlamentarias de 2015.

O presidente Maduro declarou que recoñece os resultados e afirmou que “triunfara a democracia”. Un dicir institucional, pero que caeu no erro frecuente de confundir democracia con procesos electorais. Quen realmente triunfou en Venezuela foi a burguesía nacional e multinacional.

Un portaavións USA, rodeado coas súas fragatas misilísticas e demais dispositivos de paz, escolleu por casualidade o día 6D para pasearse polas augas de Guyana. Casualmente tamén barcos militares rusos e chinos escolleron estas datas para pasearse polo Caribe.

Román Alonso