MOCIÓN PARA A APLICACIÓN DE POLÍTICAS REAIS DE AXUDA A REFUXIADOS
EXPOSICIÓN DE MOTIVOS :
Ao longo de 2014 chegaron a Italia 170.000 inmigrantes e solicitantes de asilo por vía marítima, contándose por miles os mortos na travesía. No presente ano 2015 máis de 350.000 persoas refuxiadas fuxiron da pobreza e da guerra nos seus países de orixe e cruzaron o Mediterráneo para acadar Europa. Durante esa travesía desgraciadamente máis de 2.500 persoas morreron atendendo so aos datos oficiais publicados pola Axencia da ONU para os refuxiados.
O salvamento e traslado a porto dos inmigrantes xerou un vivo debate na UE sobre o seu reparto e acollida, pondo en cuestión a solidariedade comunitaria e a eficacia da política común de inmigración. A intervención militar e diplomática de forzas da OTAN, así como o espolio dos recursos naturais dos países de Oriente Próximo, Norte de África e da África subsahariana provocan a partida destes milleiros de persoas dos seus fogares. A Axencia de Nacións Unidas para os Refuxiados (ACNUR) estima que estes conflitos teñen provocado en 2014 unha cifra récord de 59 millóns de refuxiados e desprazados internos, superando por primeira vez as cifras da Segunda Guerra Mundial. Os conflitos violentos en Siria, Libia, Sudán, o chamado Estado Islámico, Malí, Iraq e de outros países africanos o de Oriente Próximo foron avivados e promovidos polas potencias europeas entre as que se atopa España. Os sucesivos gobernos do PSOE e do PP deron o apoio á intervención militar e á acaparación económica nestes territorios.
Tamén debemos de subliñar a actuación dos gobernos españois con respecto ás solicitudes de asilo provintes de persoas fuxidas do Sáhara Occidental, no que o Estado español ten unha clara responsabilidade do acontecido ao pobo saharauí. Estes prefiren antepor os intereses económicos das multinacionais e das grandes familias da oligarquía española, á xustiza cos integrantes do pobo saharauí que sofren a represión do réxime marroquí desde o desentendemento de España no 1975 dese territorio.
O Mediterráneo converteuse na fronteira migratoria máis desigual do mundo, cunha diferencia de renda per cápita entre as dúas ribeiras inaceptable, sendo a renda per cápita española equivalente a seis veces a marroquí, e a italiana cinco veces a exipcia. O fluxo migratorio actual transmediterráneo iniciouse no 2011, cando algúns Estados costeiros, basicamente Tunisia e Libia, perderon a capacidade de controlar a saída de emigrantes desde as súas costas tras as chamadas “primaveras árabes”, invalidando os acordos que Italia firmara en anos anteriores. Nese ano, as rutas do Mediterráneo occidental (entre Marrocos e España) e do Atlántico (desde Mauritania, Senegal e outros países costeiros veciños, cara a Canarias) estaban xa moi controladas.
O peche desas rutas desprazou a presión migratoria cara o leste, e a fronteira greco-turca converteuse na principal porta de entrada da inmigración ao espazo Schengen. A partir de entón, o Mediterráneo central (entre Italia e Tunisia ou Libia) converteuse na ruta principal e, unha vez que Tunisia logrou certa estabilidade, Libia pasou a ser o punto de saída. Esta combinación está diminuíndo a entrada en Libia de inmigrantes e está desviando de novo a parte de eles cara a as rutas marítimas e terrestres do leste. Así, nas últimas semanas as illas gregas e a fronteira terrestre oriental do espazo Schengen (Hungría, cun fluxo que ven desde Serbia) están vivindo un aumento considerable das chegadas.
Este verán é un dos máis terribles e deshumanizados que lembramos. As nosas institucións e gobernos, de forma vergoñenta, miran cara outro lado cando se encontran milleiros de seres humanos que tan só queren unha vida digna e en paz. E o peor é o que din estas institucións, como o goberno español: “non temos recursos para atender a todos”.
Para Esquerda Unidas a vida non é negociable. Só os que entenden as relacións humanas desde o punto de vista mercantil, desde o punto de vista de beneficios o perdas, compartirán esta visión capitalista do mundo no que os seres humanos somos “cousas” que serven para enriquecer ás corporacións que teñen o poder (ese que non nace das eleccións democráticas), fronte os e as traballadoras que so andamos na procura dun futuro mellor. Estase intentando normalizar o terror de moitas persoas convertendo as nosas presuntas democracias nun réxime inhumano, e ese é un problema que debe abordar o noso goberno.
Esiximos das nosas institucións europeas e nacionais, que son as competentes en materia de inmigración, que acometan o debate sobre a raíz deste problema para abordar de forma real o drama que están vivindo centos de miles de persoas que tratan de achegarse a Europa polo Mediterráneo xogándose a vida, que non é outra que as guerras e o aproveitamento sen escrúpulos dos recursos naturais por parte das potencias occidentais e subseguinte desigualdade abismal entre rexións. Nin o parlamento europeo nin o noso poden seguir de brazos cruzados mentres o drama no Mediterráneo aumenta día tras día.
Europa debe recuperar a humanidade e, sobre todo, recoñecer que a proposta militar fracasou. En primeiro lugar, porque pese a algunhas operacións de salvamento resultaran positivas, como a das 4.400 persoas en Italia, o goteo incesante de mortes non se evitou. E en segundo lugar, porque o sistema de reparto de refuxiados que se propuxo desde un inicio recibiu a negativa de numerosos Estados membro, entre os que está o Estado español. As mortes no Mediterráneo, a situación nas illas gregas, o drama nas fronteiras de Francia, Macedonia ou Hungría e o aumento da xenofobia institucional como o caso de Reino Unido e Hungría, merecen unha resposta firme por parte dos europarlamentarios e europarlamentarias, así como dos gobernos nacionais, incluído o español.
Europa decidiu defenderse en vez de actuar consecuentemente. Continúa pondo en practica políticas restritivas, reforzando Frontex, levantando vaias e facendo grandes anuncios sobre pseudo- operacións de salvamento, mentres segue sen prestarlle atención ás verdadeiras causas deste drama humano, que non son outras que as políticas económicas, de guerras e de espolio que patrocina en Oriente Medio e África.
Temos o deber de traballar tamén a nivel local para dar solucións a este problema, concellos como os de Barcelona, Sant Feliu de Llobregat, Sabadell e Valencia manifestaron a súa vontade de participar nunha rede de cidades-refuxio que acollan ás persoas refuxiadas que intentan achegarse a Europa pondo en grave perigo as súas vidas.
A presión social pode ser moi útil para romper a dinámica establecida por algúns gobernos, como o español, que afirman que non teñen medios suficientes para ampliar as súas cotas de aceptación de refuxiados. Tamén a presión social é útil para combater os brotes xenófobos contra as persoas refuxiadas que xorden en Europa, alentados por grupos e gobernos de extrema dereita. Debemos impulsar a acollida a estas persoas como esixencia da súa dignidade como persoas.
Ante esta situación de crise humanitaria provocada polas potencias mundiais e para evitar que o papel do noso país quede relegado a ser un dos participantes neste disparate humanitario no que se están regateando cifras de persoas co discurso de “efecto chamada”, cando por outra banda se aproveita dos territorios que expulsan ós migrantes, o Pleno Municipal ACORDA:
-
PRIMEIRO:
O Concello de Ponteareas declara a súa disposición a axudar e acoller como vila refuxio ás persoas que fuxan da guerra e a persecución nos seus países e solicitan asilo na Unión Europea e para iso adoptará as seguintes medidas:
-
Creación dun grupo de traballo entre os servizos sociais municipais e outras organizacións locais para definir as medidas a adoptar desde o Concello, para poder acoller a persoas refuxiadas no municipio.
-
Preparar unha relación de posibles lugares de acollida, preferentemente de propiedade municipal.
-
Habilitar unha partida económica para as actuacións municipais a adoptar así como para colaborar coas organizacións que traballen na acollida a persoas refuxiadas.
-
SEGUNDO:
O Concello de Ponteareas, de acordo coa proposta de CEAR (Comisión Española de Axuda ao Refuxiado) esixe á Unión Europea e os seus Estados membro, especialmente ó Goberno de España, que poñan en marcha, con carácter urxente, as seguintes medidas:
-
Desenvolver unha nova política de asilo e migración europea na que se priorice ás persoas e os dereitos humanos.
-
Por en marcha unha operación de rescate e salvamento eficaz que conte cos medios e o alcance necesarios, cumprindo co deber de socorro, co fin de evitar máis mortes no Mediterráneo.
-
Habilitar vías legais e seguras que garantan o acceso ao dereito de asilo ás persoas refuxiadas evitando que teñan que emprender travesías mortais para obter protección nun país seguro. Para isto é necesario:
-
Reforzar os programas de re-asentamento en coherencia co número de refuxiados existente, asumindo un reparto equitativo e solidario entre todos os Estados.
-
Garantir a posibilidade de pedir asilo en embaixadas e consulados nos países de orixe e tránsito.
-
Activar políticas de concesión de visados humanitarios.
-
Eliminar a esixencia do visado de tránsito para aquelas persoas que proceden de países en conflito. Facer realidade a Directiva Europea de Protección Temporal activando o mecanismo contemplado para facer fronte a emerxencias humanitarias.
-
Abordar as causas que provocan os desprazamentos forzados, tanto por conflitos bélicos coma apropiación de recursos.
-
Propor e por en marcha novos mecanismos non militarizados de xestión dos fluxos migratorios en Europa, e por ende en España.
-
TERCEIRO:
Comunicar o presente acordo á veciñanza do municipio, á CEAR, ao Goberno de España, a todos os Grupos Parlamentarios do Congreso de Deputados e á Comisión Europea.